"Już za parę dni, za dni parę..." :)

Agnieszka, wszystkiego najlepszego!

Według mojego czasu zmieściłam się jeszcze w piątym lutego :)

A u nas od rana straszne zamieszanie, bo kolejna załoga zakończyła rejs, który był diametralnie różny od poprzedniego. Te dwa tygodnie zleciały błyskawicznie, w miłej atmosferze i sympatycznym, bardzo zróżnicowanym towarzystwie: poznaliśmy więc kilku Polaków mieszkających zagranicą (niektórych o bardzo ciekawych adresach e-mailowych ;)), kilka sympatycznych par, czy to z Krakowa, czy z Warszawy, doświadczonego specjalistę od wibroakustyki, wesołych poznaniaków czy zakręcony duet pływający w Polsce na jachcie o wiele mówiącej nazwie „Perversion”. Oby do zobaczenia!

Janusz zadbał o to, żebyśmy mieli wreszcie wspólne zdjęcie.

Pontony odpłynęły, a pozostali na statku (z nami włącznie) zmieniali miejsce zamieszkania przed mającą się jutro zacząć kolejną „Niebieską Szkołą” (ten semestr zaczyna się na Karaibach, a kończy w Szczecinie). Jeszcze niedawno taki proces nazywało się tutaj zwyczajnie: przeprowadzką, ale od tegorocznej Niebieskiej Szkoły nikt już si nie przeprowadza – teraz wszyscy się FUMIGUJĄ. Określenie to przyniósł Adrian z „Daru Młodzieży”, gdzie nazywa się tak karę za bałagan w kabinie. Polega to na tym, że wszyscy mieszkańcy szczęśliwej kabiny (na "Chopinie" dziwnym trafem najczęściej jest nią tzw. „karton” czyli dziewięcioosobowa kajuta wciśnięta w najdalszy zakamarek statku, za maszynownią) muszą spakować wszystkie swoje rzeczy, wynieść je z kabiny razem ze wszystkim, co jeszcze da się wynieść (np. materacami z koj), a następnie posprzątać i odkurzyć całe pomieszczenie, by po ok. 2 godzinach (bo tyle zazwyczaj to trwa) wprowadzić się ponownie. Całość zajmuje jakieś 3-4 godziny, w zależności od liczebności, a także wprawy mieszkańców kabiny, i nazywa się FUMIGACJA. Dlaczego? Czy to z łaciny? Czy z greki? - tego nie wie nikt, grunt, że brzmi profesjonalnie i trochę strasznie. Początkowo to słowo strasznie wszystkich bawiło, ale teraz już tak weszło nam w krew, że dzisiaj parę razy usłyszałam wypowiedziane z pełną powag słowa w stylu „muszę się fumigować do innej kabiny”, czy „czeka mnie jeszcze fumigacja”. :)

My także po trzech miesiącach oblegania armatorskiej czternastki FUMIGOWALIŚMY się dzisiaj do 22 – sąsiedniej mikrokabinki, a to dlatego, że naszą kabinę zajmują Skwara z Klaudią, którzy z kolei muszą ustąpić miejsca w kapitańskiej Ostremu, który przyjechał dzisiaj i będzie prowadzić szkołę powrotną. My mamy samolot dopiero za cztery dni i do tego czasu będziemy mieszkać w kabinie, która i tak przez najbliższe dwa miesiące będzie wolna. Od samego rana trwało więc pakowanie, a kiedy po południu stało się jasne, że nie damy rady wszystkiego ładnie spakować na czas – po prostu wrzucaliśmy jak leci wszystko w cokolwiek, byle to przetransportować do nowego lokum, więc jutro czekają nas jeszcze upojne godziny z torbami. Rysiek pomagał jak umiał, Jagienka przeszkadzała jak umiała i tak jakoś dobrnęliśmy do wieczora, kiedy można było wreszcie położyć spać nasze z każdą chwilą coraz mniej urocze maleństwa. 

Wieczorem pojawił się nowy kapitan, nowy szkielet, nowy kuk... i grill. A my, starzy, już za cztery dni wsiadamy wreszcie do upragnionego samolotu! I ziuuuuuuuuuuuuum do....Paryża. Tam dwie doby, a potem ziuuuuuuuuuum do Polski. „A ty skrob, skrob, skrob swoją szybę...” - ach! Już nawet tego skrobania nie mogę się doczekać. Zaraz mnie pewnie poprawicie, że nie ma śniegu, więc tej Waszej pluchy też nie mogę się doczekać! :) Nie martwcie się: wieziemy „totosy” i gałkę muszkatołową, a w kwietniu obsypiemy Was muszlami, koralami i innymi zakazanymi rzeczami, których nie wolno stąd wywozić! Nadciągamy! Wieziemy słońce! Opaleniznę! Reggae na pirackiej płycie! I słońce!... I piasek!.... I słońce!....I reggae... i ciepły kombinezon dla Jagienki, która za kilka dni po raz pierwszy w życiu doświadczy prawdziwej zimy.