Tubylczość tambylców

Cierpliwość Pandy i Buby do naszych dzieci nie zna granic...

Czerniejemy! Dzieciaki głównie od kolan w dół i na rękach, bo resztę ciała zakrywa ubranie i to ono przyjmuje na siebie cały pokładowy brud, sól, kurz i ciemny piach z plaży. Ale kolanka Jagienki wieczorem są już w odcieniu murzyńskim. No, może mulacim :) Adrian natomiast czernieje w znaczeniu przenośnym: tak wczuwa się w tubylcze życie, że tylko patrzeć, jak mu się włosy zaczną kręcić! A wszystko za sprawą Rambo i jego kolegów... ale od początku:
Tutejsza straż przybrzeżna, pełniąca też funkcję służb ratunkowych, stacjonuje tuż koło nas na okręcie, który zwiedzaliśmy już pierwszego dnia po przybyciu (okręt zresztą ma rok i jest na nim o wiele czyściej i nowocześniej niż u nas). Pracują tam napakowani Murzyni w moro, którzy sprawiają groźne wrażenie, ale są bardzo sympatyczni, chętni do współpracy i łasi na chopinowe gadżety :). Ich dowódcę nazwaliśmy Rambo. Po tym, jak oni zwiedzili nasz statek, a potem my – ich, zaczęła się nasza polsko-zielonoprzylądkowa przyjaźń. Potrzebujemy pomocy ich elektryka? - elektryk już siedzi w bebechach naszego statku (koszulka i kubeczek). Trzeba pojechać gdzieś po części i mieć ze sobą kogoś, kto pomoże dogadać się z miejscowymi? Jeden z nich wsiada z naszymi do taksówki i dwie godziny jeździ po mieście (czapeczka, kubeczek, breloczek i flaszka), dzięki czemu płacimy za tę taksówkę 5 razy mniej niż inni turyści. W gratisie (nawet bez pocztówki!) mamy jego numer telefonu w razie gdyby jeszcze był nam potrzebny i zaproszenie wieczorem na lokalny grog do knajpy.

- To co, Rychu, zmalujemy coś?
- No pewnie. Szybko się uczysz, mała!

W ten oto sposób Adrian odbył niezapomnianą podróż tutejszą rozwalającą się taksówką na łysych oponach, odkrywając przy okazji, że można tu normalnie wszystko załatwić, „jak u białych ludzi”. Wieczór zaś spędził siedząc z tubylcem, Skwarą i Grandem na lokalnym skwerku pod lokalną palmą , z lokalnym trunkiem w jednej i lokalnymi pasztecikami z rybą w drugiej ręce, o czym kilka chwil później opowiadał mi lekuchno plączącym się językiem (też już prawie lokalnym), kiedy już w większym gronie zasiedliśmy w pobliskiej knajpie z muzyką na żywo. Lokalną. Jagienka spała w wózku jak niemowlę, Rychu podobnie spał na statku, a białe dziewczyny ruszyły w czarne tany! :) (Z białych facetów najdzielniej na parkiecie trwał Pan Kapitan i jego wierne lokalne fanki.) Allllllleż tu grają! Barrrdzo mi się podobało, choć po minach muzyków widać było, że to rutyna.

 

Towarzystwa w Clubo Nautico dotrzymywał nam wciąż ten sam tubylec, który ma na imię jakoś tam, ale kumple mówią na niego Puff, co jest podobno odpowiednikiem naszej gandzi, bo ma oczy, jakby był naćpany. Rzeczywiście ma. Był ze swoją kobitą, Sylwią, z którą ma 2-letniego synka, a sami są ledwie po dwudziestce. W ogóle ludzie tutaj wcześnie mają rodziny – wczorajszy „chłodnik”, który siedział cały dzień przy naszej klimatyzacji, też wyglądał na nie więcej niż dwadzieścia dwa lata, a opowiadał przy kolacji, że ma 4-letniego synka. A przy okazji podobno nieźle „ogarnia” wszystkie te instalacje, w których grzebał. Oni tu po prostu nie tracą czasu na studia, tylko uczą się, czego trzeba, a potem rodzą dzieci, idą do pracy i już. Średnia długość życia jest tu chyba o 10 lat niższa niż u nas, więc muszą się wyrabiać. Od tego Davida przy kolacji dowiedziałam się też, jak przyrządzić owoc chlebowca, bo po rozkrojeniu naszego skarbu okazało się, że na surowo się tego nie da. Podobno trzeba ugotować do miękkości i bardzo dobrze smakuje z mięsem. Spróbujemy!

Irokez, okulary i dwie białe fury. Ktoś fika?

 

Ale, żeby nie było, że wszystkie fajne rzeczy robimy, kiedy Rysiek śpi, a na jawie to go tylko uderzamy drzwiami, dzięki czemu uczy się wybaczania, to jemu też daliśmy okazję zapoznania się z tubylcami: poszliśmy na plac zabaw. To miejsce już z daleka mnie zaintrygowało, a i z bliska wyglądało ciekawie. Była to mianowicie konstrukcja z drewnianych belek skręconych pod różnymi kątami i na różnych wysokościach, po których można było brykać i wieszać się na ogonach, a także wejść na zjeżdżalnię, czyli równię pochyłą, również zbitą z desek.

Dla Rycha te wszystkie drążki były jeszcze za trudne, ale parę lat starsi lokalni chłopcy ganiali się tam bez problemów. A jak zobaczyli, że podoba mu się zjeżdżalnia, tylko nie umie sam na nią wejść, to po prostu brali go na ręce i wnosili. A potem siadali całą czwórką, z Ryśkiem w środku i na coś podobnego do „uno, dos, tres” zjeżdżali wszyscy razem w dół. Następnie przez chwilę się zastanawiali, co w naszym dziwnym języku oznacza „jecie jaz ce!”, wnosili go z powrotem i zjeżdżali jecie jaz. I tak z 10 razy. Śliczny obrazek :)

 

(Następnego dnia, gdy siedzieliśmy na plaży, kilku tutejszych chłopców przechodząc powiedziało mi „Hello”. A na to Karol zapytał zupełnie bez zdziwienia, z naturalną życzliwością: „Znajomi?”. :) Nie jestem wprawdzie pewna, czy to byli ci sami, bo z następną grupką turystów siedzących na plaży też się przywitali, ale i tak uważam, że mam „znajomych” w Mindelo :)
W ogóle nietrudno tu „zadzierzgnąć” znajomość: na drugim spacerze po mieście spotkaliśmy dwóch tubylców poznanych poprzedniego dnia (jeden wcisnął nam koszulkę, drugi zagonił do knajpy) i obaj nas poznali, przywitali się i zamienili z nami parę słów. Nie sądzę wprawdzie, żeby była to zupełnie szczera i bezinteresowna przyjaźń, ale to i tak miłe :)