Raport o stanie naszego świata

Wreszcie, po sześciu dniach stania w „pięknym” porcie Mindelo, wypływamy na Atlantyk. Zrobilibyśmy to już trzy albo cztery dni temu, gdyby nie klimatyzacja, która padła, wypuściła cały freon i pokazała, jak gorąco potrafi być pod pokładem (w najcieplejszej kabinie było 31,5 stopnia). Awaria była na tyle poważna, że nie mogliśmy pozwolić sobie na wypłynięcie i próbę naprawienia jej w morzu. Najpierw poprosiliśmy o pomoc lokalnych elektryków (kiedy chłopaki byli już pewni, że problem leży gdzieś w instalacji elektrycznej), którzy w asyście Adriana i Krzysia Mechanika dłubali, dłubali, sprawdzali, przepinali, rozkręcali... i tak trzy dni. Trzy dni, trzech Murzynów plus konsultacja telefoniczna z magikami z Polski. To jest kupa kabli. Masa jakichś styczników, z których w każdy wchodzi kilka obwodów i setki kombinacji połączenia tego. Wyciągnięto wszelką dokumentację, schematy, rysunki... studiowano papiery i szkice. Próbowano miernikiem. Próbowano kombinerkami. Wreszcie Skwara (jak go kiedyś określił Kpt Mendygrał: „prywatnie doktor nauk”) trochę się zniecierpliwił, bo znudziło mu się już szukanie kolejnych Murzynów do pomocy i zrobił co następuje: ściągnął z internetu podręczniki do elektrotechniki, nauczył się czytać te schematy i ślęcząc tylko nad kartkami, nawet bez zaglądania w kable, wymyślił dwa scenariusze, dlaczego nie działa i co zrobić, żeby działało. Sprawdzili i zadziałało. CZAICIE? Ja się domyślałam, że umysł doktora chemii może działać sprawniej niż inne umysły, ale trochę nas tym rozbroił nasz niepozorny chief. 

 

Płyniemy więc dalej. Najprawdopodobniej na Święta na lądzie wyrobimy się jakoś na styk, a w razie gdyby wypadły nam na wodzie, to Ania od geografii wymyśliła, żeby je przełożyć o parę dni :) I tak obchodzimy je we własnym gronie, niezależnie od otoczenia, więc komu by to przeszkadzało, że w tym roku Wigilia będzie np. 27-go? :) A o ile łatwiej byłoby Kukowi i wachcie kambuzowej przygotować świąteczną kolację. Hehe... niezła historia. Ale podobno jest szansa zdążyć, więc pewnie będziemy próbować.
Zaraz wychodzimy na pożegnalny spacerek po mieście, którego nie uświadczyliśmy prze ostatnie dwa dni, bo Arian był potrzebny w kablach, a potem, zgodnie z napisem na Jagienki ubranku „wypływamy na szerokie wody”! Przez jakieś dwa-trzy tygodnie nie będzie nowych wpisów, a w razie gdybyśmy jednak przed Świętami nie zdążyli złapać internetu, życzymy wszystkim zdrowych, wesołych, spokojnych i śnieżnych! Trzymajcie kciuki, żebyśmy nie powariowali.

Ślady stóp Rycha są już "dorosłe", z wycięciem. Ech... :)