Skazani na "Piratów"?

Zawinęlim wczoraj do Wallilabou Bay na St. Vincent – najbardziej urokliwej zatoczki i najpiękniejszej moim zdaniem wyspy ze wszystkich dotychczas odwiedzonych przez nas miejsc. Kręcono tu „Piratów z Karaibów” (każdej części po trochu), co widać jeszcze zanim postawi się stopę na lądzie, bo cały brzeg upstrzony jest pamiątkami po zwiniętym już parę lat temu planie filmowym: a to front jakiegoś budynku „z epoki” zbudowany specjalnie na tę okoliczność, a to maszt Jacka Sparrowa stojący w knajpie przy kei, a to sama keja, a to zachęcające trumny czy kolejna atrapa budynku, w której porozwieszano zdjęcia i informacje o aktorach i fabule filmu. No i ta charakterystyczna skała, na której dyndali powieszeni piraci ku przestrodze innym, pojawiająca się już w jednej z pierwszych scen „Klątwy Czarnej Perły”. Wszystko to bardzo malownicze i klimatyczne, ale Wallilabou Bay byłaby piękna i bez tego. Spójrzcie sami:

No dobra, na zdjęciu tak nie widać...

 

„Lądowanie” tutaj trwało bardzo długo, bo podpływaliśmy najbliżej, jak się dało, pomiędzy innymi jachtami (a zatoczka mała, więc ciasno) i oprócz kotwicy poszły w ruch cumy, transportowane w stronę brzegu przez ponton i lokalną „obsługę mariny” w postaci drewnianych murzyńskich łódeczek :) W międzyczasie w podobnej łódeczce napatoczyli się panowie z owocami i biżuterią, a załogi sąsiednich jachtów robiły nam zdjęcia albo zwracały uwagę, że w czymś tam im przeszkadzamy, więc ogólnie klimat był bardzo kameralny. Manewry zaś trwały i trwały, więc było sporo czasu na zdjęcia. Jednocześnie na pokładzie trwały pierwsze z wielu (jak się później okazało) napraw tego dnia: Marek naprawiał szarpankę od silnika pontonowego, a dzieciaki dzielnie dokarmiały go drewnianymi owocami. 

Myśmy sobie potem poszli na piękną wycieczkę, a „Chopin” dalej borykał się z plagą awarii, które spadły na niego tego dnia niczym klątwa.

A trasa naszej wycieczki wiodła wprawdzie cały czas asfaltową drogą, ale za to otoczoną zielenią, palmami, bananami...- wakacje. A po 20 minutach marszu doszliśmy do małego wodospadu, otoczonego miłym parkiem i z miłymi paniami w knajpce, które pokazały nam drzewo z gałką muszkatołową i ostrzegły przed grasującymi w pobliżu owoców owadami, od których się puchnie. Napakowaliśmy sobie więc tych śmiesznych muszkatołowych kuleczek do plecaka i ruszyliśmy z powrotem, po drodze zaopatrując się w banany z przydrożnej palmy – żyć, nie umierać! 

Jest NAJPIĘKNIEJSZA NA ŚWIECIE.

On zresztą też.

Tak wygląda gałka.

 A teraz siedzimy znów w knajpie na Martynice. Płynęliśmy większość dnia. To właśnie kiedy płyniemy najbardziej odczuwam już zmęczenie tą wyprawą. Jak czuję, że buja, to mi się nawet nie chce wychodzić na górę, wolę te parę godzin przeczekać w kabinie albo na korytarzu pod pokładem. A w Lizbonie chociaż było zimno i strasznie wiało, chciało mi się ubrać siebie i dzieciaki, założyć nam wszystkim szelki i siedzieć tam na górze pół dnia! Chyba czas do domu...