Jedzenie

To ważna kwestia. Życiowa, więc ją poruszę. Ogólnie jemy na statku smakowicie, bo Kuk (A Kuku!) Marek to właściwa osoba na właściwym miejscu. Daje dużo, dobre i ZAWSZE na czas. Rysiek je tu więcej niż w domu i bardzo lubi posiłki, bo spotyka się wtedy w mesie z załogą stałą, która chętnie go dokarmia i motywuje do konsumpcji (do naszego słownika na stałe już weszło zdanie: "Rychu, jedz, bo Ci Buba zeżre!"). Nie wybrzydza, że na  śniadanie znów kanapki, a mięso futruje aż miło! Początkowo próbowałam robić mu czasem na śniadanie kaszkę z owocami, ale po kilku próbach skapitulowałam - szkoda garnka. Chodzi o to, że zanim ten wielki elektryczny palnik się nagrzeje, to trzeba CZEKAĆ. Ale przecież nie będę tam stała jak ta lampa, więc stawiam garnek z wodą i idę sobie do dzieci z zamiarem powrotu "za chwilę". Jak wracam, to albo dowiaduję się, że Marek już wyłączył, bo woda zaczynała się wygotowywać albo zrobiło się już na tyle późno, że nie ma sensu teraz wsypywać tej kaszy i czekać kolejne 10-15 minut. Jeśli jednak zdarzy się tak, że wsypię tę kaszkę, to trzeba CZEKAĆ. Ale przecież nie będę tam stała jak ta lampa, wody jest dużo, to się nie spali. Idę sobie. Wracam, wywalam spaloną kaszkę, czyszczę garnek i robię Rychowi kanapkę. Dlatego z robienia Rysiowi kaszki na śniadanie już wyrosłam. Co innego po południu - to ma szansę się udać, bo jest sporo czasu i po kambuzie nikt się nie kręci, mogę sobie nawet stać i czekać. Jak co? Jak lampa, a co!
Z Jagienką sprawa jest bardziej skomplikowana, bo jej trzeba zapewnić głównie obiady (na śniadanie chlebek maczany w musie albo owoce wystarczają), czyli rozmrozić mięcho (ma tu w chłodni swój zapas indyka, królika i cielęciny) i zadbać o warzywa. Od czasu do czasu daję jej coś z naszych talerzy, gotowanego normalnie z solą itp. i zdarza się to coraz częściej, ale nie wszystko się nadaje, więc trzeba jednak czasem postać jak ta lampa (czy to ja, czy Adrian) albo przynajmniej pamiętać o powrocie do bulgoczącego garnka. W domu jakoś to wszystko jest łatwiejsze do ogarnięcia!

W portach natomiast często się chadza na jedzenie tubylcze, a na naszej trasie tubylcze są owoce morza. I wiecie co? To się da jeść! TADAM! Machnęliśmy sobie kiedyś z Adrianem i Jagienką na miłą kolacyjkę w knajpie przy plaży (Ryśka perfidnie zostawiliśmy śpiącego na statku) co następuje: avocado z krewetkami i różowym sosem z dodatkiem jajka - pycha!, a oprócz tego kanaryjską specjalność - ziemniaczki gotowane w mundurkach w morskiej wodzie aż do wygotowania (po prostu ziemniak z solą na skórce) maczane w sosie "mojo" i ośmiornicę! Chciałam napisać, że "zacisnęłam zęby" i wzięłam to do ust, ale to nie mogłoby się skończyć sukcesem...więc raczej zamknęłam oczy i wzięłam to do ust, a potem otworzyłam oczy i ze zdziwieniem stwierdziłam, że niezłe. Nie było galaretowate ani gumowe i nawet nie ciągnęło szlamem! Trochę mi tylko zrzedła mina, jak rozgniotłam językiem te takie przyssawki... ale zagryzło się kartoflem i jakoś poszło! :)
Rysiek, kiedy jemy poza statkiem, je przeważnie ładnie to, co my. Jagnię też już robi mniejszy syf niż dawniej, więc dostaje a to bułeczkę a to sałatę, a to jakiś owoc - co się da.

I ten przydługawy opis uczynię wstępem do relacji z dnia dzisiejszego, bo dzisiaj też byliśmy w fajnej knajpie! Przede wszystkim byliśmy na wycieczce samochodowej w górach. Adrian prowadził i wciąż jeszcze bolą go ręce od kręcenia kierownicą, bo przez calusieńkie pasmo tutejszych gór prowadzi dłuuuuuga, bardzo kręta asfaltowa droga. Było pięknie do czasu, kiedy wjechaliśmy w chmurę, z której na dodatek zaczął padać deszcz. Widoki wówczas były słabe, zatrzymaliśmy się więc w pierwszej knajpie i okazało się, że nieźle trafiliśmy! Było nas 9 osób (w tym dzieci), obrotne Panie Kelnerki błyskawicznie więc połączyły stoliki, skołowały krzesełko dla Rysia i dały nam karty oraz buły i oliwę do maczania, a także wina do spróbowania, dużo przy tym mówiąc i zaczepiając dzieciaki. W karcie królowało mięso, samce więc były zachwycone! W jeszcze większy zachwyt popadły, gdy Ryśkowi przyniesiono jego "dziecięcą" porcję większą niż w niejednej restauracji porcja dorosła. Karol i Adrian, gdy dostali potem swoje wielkie kawały mięcha na wielkich talerzach, o nic już nie pytali :) Ale najlepsze i tak były te kelnerki: w pewnym momencie jedna podeszła do Adriana, wyciągnęła ręce w jego stronę i "poprosiła" o podanie. Piszę w cudzysłowie, bo minę miała raczej nieznoszącą sprzeciwu, jakby mówiła: "No dawaj, dawaj, kochany, bo ja nie mam czasu". Myśleliśmy, że chodzi o talerz, ale ona miała na myśli Jagienkę, którą Adrian trzymał na kolanach. Wzięła ją sobie i zaczęła nosić, zabawiać, a zaraz podleciały inne kelnerki i JĘŁY jej pomagać. Taka forma pomocy strudzonym rodzicom, żeby mogli zjeść spokojnie. Niestety Małej się to za bardzo nie spodobało, humor poprawił jej się dopiero po bułce i ananasie. Rysiek natomiast zrobił niezły interes, bo za jednego buziaka dostał od kelnerki dwa lizaki. To po Tatusiu ta smykałka! Do biznesu znaczy, nie do buziaków, mam nadzieję...